‘Sharon, ik weet wat ik moet doen, máár hóé moet ik dit doen? Ik moet dit zelf kunnen, maar ik kom er niet uit.’
Zij wilde leren loslaten. Ik wilde ooit ook leren loslaten. Ik volgde een training in België. En ondanks dat ik best wel een durfal ben, heb ik toch wel last van angst wanneer gevraagd wordt op een paal te gaan staan die tien meter hoog is en net breed genoeg om mijn voeten op kwijt te kunnen. Ik kan niet zeggen dat ik écht last heb van hoogtevrees, maar als ik, op welke hoogte dan ook, naar beneden kijk, ervaar ik toch wel een heel eng gevoel in mijn buik en benen.
Wat Eng
O wat vond ik dat toen eng. Ook al was ik gezekerd en kon er niets gebeuren, ik was doodsbang los te laten en in het diepe te springen. In een ongelofelijk hoog tempo wisselden allerlei gedachten elkaar af. Wel springen, niet springen, wat als de lijn breekt, waarom doe ik dit, wat wil ik bewijzen, stel dat ik mijn toekomst hiermee vergooi.
Ik kreeg hartkloppingen, mijn ademhaling was gejaagd en ik voelde overal zweetdruppels. Ik wilde me omdraaien om weer op de bredere plank achter me te stappen, maar dat leek net zo eng, omdat ik me op die kleine oppervlakte moest omdraaien en een stap moest zetten. De plank stond namelijk los van de paal.
Achter me hoorde ik: ‘Spring wanneer jij er klaar voor bent, Sharon. Je kunt het en er is een vangnet.’ Dat was voor mij geen garantie dat het goed zou aflopen. Ik had vertrouwen nodig.
Vertrouwen
Vertrouwen in mijzelf dat ik de juiste keus maakte. Ik was gekomen om ergens doorheen te breken en wilde dit graag, maar de angst voor de gevolgen van een heldendaad was groot. Het spook dat ik voor me zag was reusachtig en tegelijkertijd wist ik dat ik na de sprong enorm opgelucht en blij zou zijn.
Maar ja, hoe laat je nu los? Hoe geef ik mezelf een duw, zodat ik voor mijn mentale gezondheid durf te kiezen?
Het helpt dan niet om dan tegen mij te zeggen dat ik aan iets anders moet denken of in actie moet komen. Mijn gedachten en gevoelens bepalen mijn gedrag voor de actie die ik neem. Daarom is het van belang dat ik vertrouwen opbouw wat betreft mijn gedachten en gevoelens over gebeurtenissen. En dat is te leren en werd bepalend voor mijn gezondheid en levensvreugde.
Veel te lang sterk geweest
De wereld ziet er altijd een stuk lichter uit als het goed met me gaat. Dit heb ik voor een deel zelf in de hand door te beseffen dat hulp vragen een sterktebod is. Vooral voor iemand zoals ik, die veel te lang sterk is geweest en zich bewust moest worden van het feit dat ikzelf met dit gedrag elke dag mijn eigen martelgang onderhield.
Wanneer ik stop met mezelf te willen redden van het ‘drenkelingensyndroom’ herstel ik vrij snel en vervolg ik vitaler mijn weg, omdat ik de sprong durf te maken die in mijn fantasie veel angstiger lijkt dan de werkelijkheid.
Ik schreeuwde het uit op het moment van ‘loslaten’. Het in het luchtledige neerdalen en geen zekerheid van de touwen of wat dan ook te voelen was een klein moment ‘killing’. Ik dacht: ik stort neer en ik kan er nu niets meer aandoen, hoe heb ik zo stom kunnen zijn, vaarwel leven en iedereen die mij dierbaar is.
Springen is de eerste stap
De opluchting die vrijkwam direct nadat ik de touwen aan het tuig voelde straktrekken was zo groot dat ik het weer uitschreeuwde. Nu van blijdschap en plezier. Die sprong en nog een aantal andere oefeningen hebben mijn veerkracht versterkt, want elke sprong wordt dan steeds makkelijker. De angst voor het onbekende vervaagt en je vertrouwen groeit. Wie het aandurft om in het diepe te springen komt er beter uit.
Ik werk veel met hoogopgeleide mensen die vaak wel weten wát er moet gebeuren, maar niet altijd weten hóé. Springen is de eerste stap.
