Anna staat stil bij de deur, een moment van reflectie voordat ze de kamer binnengaat. Ze voelt hoe de beklemmende sfeer van de ruimte haar tegemoetkomt, als een zware mist die alles omhult. Haar hart klopt in haar keel bij de gedachte aan de last die haar teamleden dragen, een last die onzichtbaar en toch zo duidelijk aanwezig is. Met een diepe zucht die meer lijkt op een besluit, stelt ze zichzelf gerust: “We gaan dit samen veranderen, hoe zwaar het ook is.” Haar vastberadenheid groeit met elke stap die ze zet naar haar team toe.
De teamruimte, ooit een levendige hub van activiteit, heeft nu meer weg van een stilgevallen bibliotheek. Fletse verlichting werpt lange schaduwen over het versleten tapijt en elk zacht tikken van de toetsenborden echoot onheilspellend in de verstilde ruimte.
De geur van oude koffie en stof hangt in de lucht, herinnerend aan tijden van gelach en levendige discussies.Elk bureau is nu een eilandje waar medewerkers zich terugtrekken, met ogen vastgelijmd aan de koude gloed van hun schermen.
De planten in de hoek van de kamer, eens vol groen, hangen nu lusteloos, als een stille echo van de algemene malaise.
Wantrouwen hangt zwaar in de lucht en verstikt
Wantrouwen hangt zwaar in de lucht en verstikt. Onder het narcistische leiderschap van de directeur, die elke fout bestraft zonder enig begrip, is de vrije uitwisseling van ideeën en de eens zo kenmerkende spontaniteit volledig verdwenen.
Anna sluit de deur achter zich. In haar gedachte wisselen hoop en twijfel elkaar af. Terwijl ze de ruimte inscant, voelt ze een mengeling van vastberadenheid en onzekerheid als ze naar de gezichten van haar team kijkt, elk getekend door de stress van lange dagen en korte nachten.
“Ik zie hoe hard jullie allemaal werken,” begint ze, terwijl ze langzaam tussen de bureaus doorloopt. “En ik voel de druk die jullie ervaren. Het is niet makkelijk, dat weet ik. En ik bewonder jullie inzet, jullie vastberadenheid en jullie doorzettingsvermogen die jullie onder deze druk tonen.”
Terwijl Anna spreekt, vult warmte haar hart, aangedreven door de veerkracht die ze ziet in elk teamlid. Enkele teamleden kijken aarzelend op, hun ogen vol gemengde emoties van hoop en twijfel. Het is een breekbaar moment, een kans om echt contact te maken.
Als ze langsloopt, raakt ze kort de rand van een bureau aan of knikt ze, kleine gebaren die bedoeld zijn om de stilte te doorbreken en haar aanwezigheid als steun te benadrukken.
Mark, een normaal zo levendige teamlid
Ze merkt op dat Mark, een normaal zo levendige teamlid, met gefronste wenkbrauwen naar zijn scherm staart. Ze raakt Marks schouder aan terwijl ze voorbijloopt, een stil teken van verbondenheid.
“Alles goed, Mark?”, vraagt ze zacht. Hij kijkt op, zijn ogen vermoeid, opgelucht dat hij zich mag uiten. “Het is gewoon veel, weet je. De druk…” Anna knikt begripvol. “Ik weet het, en het is oké om dit te voelen. We gaan hier samen doorheen en we gaan manieren vinden om het makkelijker te maken. Jouw welzijn is belangrijker dan de deadlines.” Mark glimlacht aarzelend. Het eerste teken van ontspanning op zijn gezicht vandaag.
“We zijn meer dan alleen collega’s” vervolgt Anna. ”We zijn een team. We zouden niet bang moeten zijn om op te vallen. We zouden op elkaar moeten kunnen vertrouwen. Een team is op zijn sterkst wanneer we open en eerlijk met elkaar kunnen zijn en elkaar om hulp durven te vragen”
Anna kijkt haar teamleden een voor een aan, haar gezichtsuitdrukking zacht maar serieus. “Ik wil dat we samen het verschil maken. Dat we de cyclus van angst doorbreken en een plek creëren waar iedereen zich veilig, gewaardeerd en gehoord voelt.”
Beginnen met het opbouwen van vertrouwen
“Vanaf vandaag gaan we onze manier van werken veranderen. We beginnen met het opbouwen van vertrouwen, stap voor stap. We gaan regelmatig bijeenkomen om niet alleen onze voortgang te bespreken, maar ook om onze zorgen en mislukkingen te delen. Ik hoop dat deze momenten ons helpen om samen te groeien en aan ons onderling vertrouwen te werken.”
Dan haalt ze een stapel kleurrijke notitieblokjes tevoorschijn en deelt deze uit. “Gebruik deze om je gedachten, je behoeften en de steun die je van het team nodig hebt op te schrijven. Jij bepaalt wat je hiervan wilt delen in onze bijeenkomsten. Ik hoop dat je vanuit vertrouwen besluit om steeds meer te delen, zodat we elkaar beter begrijpen en ondersteunen.”
Anna glimlacht en haar energie lijkt de kamer wat te verlichten. ” En onthoud: net zoals de ganzen die samen in V-vorm vliegen, bereiken we meer door elkaar te steunen. Wanneer een gans tijdens een vlucht vermoeid raakt, neemt een ander, zonder oordeel, de leiding over. Tenslotte hebben ze met elkaar dezelfde bestemming. Laten wij dat ook doen. Laten we samen onze weg vinden, elkaar ondersteunen en elkaar veerkrachtiger maken, zodat we weerbaar zijn in wat we meemaken. Samen staan we sterker.”
Haar woorden wekken een nieuw gevoel van hoop in de ruimte. De stemming in de kamer begint te veranderen. Mensen beginnen te fluisteren, knikken zachtjes en voor het eerst in lange tijd lijkt er een sprankje hoop te fonkelen in hun ogen. Een essentieel nieuw begin voor de groei, eenheid en vertrouwen binnen dit team.
