Vandaag is de grote intocht van de Vierdaagse van Nijmegen. Tien jaar geleden liep ik mijn eerste (hahaha en laatste) Nijmeegse Vierdaagse.
Ik vind dat je de Nijmeegse Vierdaagse minstens één keer gelopen moet hebben. Wat een feest. Wat een mensen. Wat een event.
Vier dagen liep ik alleen, maar ik heb me geen moment alleen gevoeld. Onderweg had ik spontane gesprekken met wandelaars, toeschouwers en Vierdaagse vrijwilligers.
Alles was top geregeld. Routes waren uitgestippeld en vrijgemaakt voor Vierdaagse wandelaars. Grote en kleine muziekinstallaties zorgden voor de juiste sfeer en energie. En toeschouwers waren zo lief hun stoel aan te bieden als je even wilde uitrusten.
Alles en iedereen was welkom en werd geholpen als er hulp nodig was. Geen wanklank te bekennen.
Vier dagenlang
Een feestelijk gebeuren van sportiviteit, afzien en een enorme gunfactor. Ik heb me vier dagenlang echt gedragen gevoeld door alles en iedereen. Dit was Nederland op zijn allerbest.
De aanleiding waarom ik ben gaan lopen was niet zo leuk. 2012 was een zwaar economisch jaar. Ik had als ondernemer geen werk meer. Wel had ik het geluk dat ik goed kon sparen en rekening hield met de schommelingen in de economie. En om depressiviteit of gedachten aan faillissement op lange termijn tegen te gaan ben ik meer gaan sporten. Wandelen hielp mij om positief te blijven en opzoek te gaan naar mogelijkheden en kansen.
Elke dag moedigde ik mezelf aan. Ik zei tegen mijn spiegelbeeld: “blijf in contact met mensen. Ga de deur uit. Creëer een mogelijkheid om anderen op onverwachtse momenten, onverwachtse plaatsen en in onverwachtse situaties tegen te komen.”
Ik schreef me in voor de Vierdaagse van Nijmegen en begon te trainen. Zo had ik elke dag een doel. Al lopende deed ik ideeën op, ontmoette ik mensen die mij op ideeën brachten en kwam ik altijd weer opgeruimd thuis.
Neerwaartse spiraal
Ik moest er wel degelijk wat voor doen om uit de neerwaartse spiraal te blijven. Geen dag kreeg ik cadeau als ik me niet inzette om mijn doel te bereiken.
De crisis hield aan en vergde veel van mijn geduld. Geduld die ik kon opbrengen door mijn tastbare doel voor ogen te houden: de Nijmeegse Vierdaagse uitlopen.
Op zeventien juli tweeduizendtwaalf in gezelschap van ruim veertigduizend mensen en een voorbereiding van zevenhonderd kilometer in de benen startte ik met de zesennegentigste Nijmeegse Vierdaagse.
Vier dagenlang droeg ik een T-shirt met de tekst: “I Love Aruba.”
I Love Aruba
Deze opschrift bezorgde me elke dag de mooiste momenten. Toeschouwers en medewandelaars riepen: “hey Aruba!”
Ik kreeg dan verschillende duimen omhoog of reacties als: “Ik ben daar geweest. Wat een prachtig eiland.”
Vier dagenlang liep ik als Arubaanse trots te zijn op waar ik vandaan kwam. Ik miste Aruba en tegelijkertijd terwijl ik daar liep was ik Aruba. De Arubaanse zon scheen in mij en de Nijmeegse zon zorgde voor een voortdurende ervaring van verbondenheid tussen mij en het publiek.
Ik heb vier dagen gestraald, geen blaren gehad en genoten van zoveel hartelijkheid.
Mijn “I Love Aruba” T-shirt zorgde voor wederzijdse blijdschap via korte oogcontact momentjes.
De mensen die mij aanspraken of iets toeschreeuwden hadden allemaal een vette glimlach op hun gezicht en in hun ogen. Ook de Arubanen die aan de kant stonden. Die riepen: “Aruba dushi tera.” Aruba mijn geboortegrond.
Wat een T-shirt met de tekst “I Love Aruba” onbewust doet met mensen heeft mij echt verrast. Positief verrast. Die veertig kilometer elke dag werden er wel lichter door.
Vlak voor binnenkomst
Maar eerlijk is eerlijk. Ik kan niet zeggen dat dag drie en vier moeiteloos gingen. De positieve reacties op mijn T-shirt maakte veel goed en zorgde dat ik vooral met plezier heb gelopen.
Ik heb het volbracht. Ik heb mijn kruisje gekregen, maar de grootste verrassing had ik vlak voor binnenkomst beleefd.
Het heeft zo moeten zijn
Net toen ik aan de andere kant van de straat voor de eretribune langs liep was er een gat ontstaan waardoor ik voor de mensen op de eretribune goed zichtbaar was. Ik stond naar de eretribune te kijken en zag daar opeens een vrouw me wenken.
Ik keek eerst achterom maar daar stond niemand. Ik keek weer naar de vrouw en ze wenkte weer. Ik wees op mijn borst en vroeg: “ik?” Heeft ze waarschijnlijk door de afstand niet eens verstaan, maar toch zie ik haar knikken.
Vertwijfeld loop ik haar richting uit.
Je begrijp ik was totaal verbaasd, maar bleef toch doorlopen richting de vrouw die zoveel moeite deed me haar kant op te krijgen.
“Ben jij Arubaanse.”
“Eh ja?”
Gevolmachtigde minister van Aruba
“Blijf hier staan dan komt de Gevolmachtigde minister van Aruba, Edwin Abath naar je toe.”
“Huh.” Ik was totaal overdonderd en had sterk het idee dat ik in de maling werd genomen.
Zij loopt naar een man op de tribune. Hij kijkt naar mij, staat op en loopt naar me toe. En begint met: “ik ben blij je te ontmoeten. Je bent vandaag de eerste Arubaanse die voor de tribune loopt en ik wil je zeggen dat Aruba trots is dat je de Nijmeegse Vierdaagse uitgelopen hebt. Ik wil je graag dit herinneringsgeschenk overhandigen.”
Hij geeft mij een in glas gegraveerd aandenken met daarop de tekst: “Pabien cu bo logro durante e Nijmeegse Vierdaagse 2012, Gabinete di Minister Plenipotenciario di Aruba, Edwin B. Abath, Den Haag, 20 juli 2012”
“Gefeliciteerd met wat je bereikt hebt met de Nijmeegse Vierdaagse 2012, Kabinet van de Gevolmachtigde Minister van Aruba, Edwin B. Abath, Den Haag, 20 juli 2012”
Sprakeloos. Ik had dit gekregen omdat ik als Arubaanse meeliep in de Nijmeegse Vierdaagse. Dit was de eerste keer dat ik een beloning kreeg van het land waar ik vandaan kwam omdat ik iets gepresteerd had.
Het is moeilijk te verwoorden, maar dit deed mij zoveel. Misschien wel omdat ik in een periode zat waarin ik druk bezig was mijn hoofd boven water te houden en te blijven doen waar ik goed in was. Doorzetten, voltooien en volop genieten van wat mij aan positiviteit geven wordt.
Tien jaar na het behalen van mijn eerste kruisje
Nu tien jaren later weet ik niet waar mijn kruisje gebleven is, maar mijn herinneringsgeschenk staat altijd in het zicht.
Wanneer ik dan vandaag naar de intocht kijk en al die blije mensen zie dan komen alle mooie herinneringen aan die ene fantastische Vierdaagse weer boven.
Ik ben heel ver gekomen, sterker nog, ik heb de finish gehaald met waar het werkelijk omgaat wanneer ik ergens wil komen. Doelen stellen, uitvoeren en me laten verrassen met beloningen die ik nooit bedacht had. Privé en werkgerelateerd.
Wil jij leren hoe je doelen stelt, je focus houdt en je laat verrassen door de beloning die je ontvangt voor je inzet? Plan een kennismakingsafspraak.
