Op Schiphol heb ik een boek gekocht met de titel You have to slow down to see it. De titel greep me omdat ik een klant heb die constant in de startblokken staat, waardoor ze zichzelf voorbij rent, hartkloppingen heeft en geen overzicht heeft om het juiste blik te raken.
Ik ontmoet haar om tien uur in de ochtend op de parkeerplaats van het Kröller-Möller Museum en we lopen samen de Beeldentuin in. Het is wat somber weer en het miezert een beetje. We zien elkaar voor de eerste keer en ik voel dat ze haast heeft. Ze begint meteen te praten.
“Sharon, ik kreeg jouw naam door van een collega.”
Dan stopt ze even alsof ze niet zo goed kan bedenken waar te beginnen. Ze loopt gebogen en houdt haar ogen naar de grond gericht.
Hartkloppingen
“Ik heb last van hartkloppingen direct wanneer ik wakker word. Ik voel paniek opkomen wanneer ik denk aan de dag die voor me ligt. Ik moet zoveel doen en ben dan bang dat ik alles niet op tijd klaar heb en dat anderen dan teleurgesteld in mij zijn.”
Weer valt ze stil terwijl ze naar een denkbeeldige plek op de grond blijft kijken.
“Ik vind mijn werk nog steeds leuk maar alles eromheen niet meer en ik denk erover te stoppen. Mijn team vermoeit me. Ik vind dat ze zeuren en ze komen met vragen naar mij toe die ze zelf kunnen oplossen. Ik ben moe. Heel moe en dat heb ik aangegeven, maar de assistenten blijven mijn agenda volstoppen met afspraken en huisbezoeken.”
“Ik werk vier dagen in de week, maar de andere zogenaamde vrije dagen ben ik ook volop met mijn werk bezig. Bijwerken van patiëntendossiers, bijscholing, literatuur doorlezen. Nu is daar de zorg voor mijn ouders bijgekomen. Na mijn werk en in de weekenden ben ik veel bij hen. Ze worden oud en hebben steeds meer hulp nodig. Ik doe de boodschappen en help ze met kleine dingen waar de thuishulp niet aan toekomt.”
“Het wordt me allemaal te veel, want ook al doet mijn partner veel in huis, er blijven toch specifieke dingen liggen waarvan ik vind dat ik die beter doe. We hebben samen drie pubers die veel sporten en onze aandacht nodig hebben. We vinden het belangrijk om bij hun clubjes als ouder onze bijdragen te leveren met bardiensten, rijden bij uitwedstrijden en te assisteren op clubdagen.”
Ik begrijp niet hoe anderen het doen
“Ik begrijp niet hoe anderen dit allemaal doen, maar mij lukt het niet meer. Binnenkort gaan we op vakantie. Ik wil het liefst thuisblijven en uitrusten. Die stress vooraf en al het werk dat op me wacht wanneer ik terugkom, bezorgt me nog meer stress, hartkloppingen en hoofdpijn.”
“Ik geef iedereen het advies om lekker een vakantie te boeken als ze zo vermoeid zijn en lichamelijke klachten vertonen waar ik geen medische oorzaak voor vind. Maar als ik zie hoe ik zelf gestrest reageer op alles wat er moet gebeuren voordat ik op vakantie kan gaan, vraag ik me af of ik hen wel het juiste advies geef.”
“Het houdt me de laatste tijd bezig of vakantie wel de ontspanning geeft die ik mezelf zo toewens. Vorig jaar had ik in de eerste week zoveel moeite met me te ontspannen. Ik kan helemaal niet niks doen. Ik moet bezig zijn en wat te doen hebben.”
“Voor mij moet de vakantie volgepland zijn met activiteiten, anders is het zonde van de reis en een gemiste kans om een avontuur met elkaar te kunnen beleven. De kinderen en mijn partner worden helemaal gek van mij, want zij kunnen heel goed niks doen.”
Ik kan niet ontspannen
“Ik maak me boos en heb dan mijn bokkenpruik op. Ik ben dan geen prettig mens om mee om te gaan. Het irriteert me dat niemand het initiatief neemt om eens een dag met leuke activiteiten te plannen of lekkere warme broodjes te gaan halen. Dat moet ik altijd doen. Ik ben altijd vroeg wakker en begin dan gelijk rondslingerende kleding, zwemspullen en slippers op te ruimen, terwijl de rest in mijn beleving uitslaapt.”
“Als ik klaar ben en nog niemand wakker is, ga ik maar brood halen in de hoop dat wanneer ik terug ben we gezamenlijk kunnen ontbijten. Ik ga dan snel op en neer zonder oog te hebben voor de mooie omgeving. Dit is voor mij een plichtpleging, waarbij ik me inwendig loop op te vreten dat ik alles alleen moet doen.”
“Ik kan niet ontspannen. Ik voel me gewoon net zo jachtig en haastig als op mijn werk. Overal aan denken, voor iedereen denken en zorgen dat zij het allemaal naar hun zin hebben. Net alsof ik wat goed te maken heb voor de tijd dat ik niet aanwezig ben als er gezamenlijk gegeten wordt of wanneer ik weer door mijn werk een afspraak met de kinderen of hun sportclub moet afzeggen.”
“Natuurlijk weten ze wel dat mijn werk dit met zich meebrengt, maar ik voel me schuldig. Schuldig en enorm moe. Ik wil rust. Ik wil dit gevoel niet. Ik wil weer kunnen genieten.”
Als een waterval gooide ze alles eruit. Ze blijft weer stil, nog steeds kijkend naar de grond.
Dan richt ze haar hoofd op, kijkt me aan en vraagt met lichte wanhoop in haar stem: “Hoe kom ik hieruit?”
“Waar heb je het meeste last van?”, vraag ik haar.
Vervelend
“Van alles. Dat ik zo moe ben. Dat ik niet geniet. Dat ik me schuldig voel. Gewoon alles. Het maakt me onzeker. Ik kan me moeilijk concentreren en heb veel meer tijd nodig om tot een beslissing te komen. Dat maak me nog onzekerder. Ik vraag me steeds vaker af of ik wel een goede arts ben. Of ik wel juist gehandeld heb en of ik alles wel goed gesignaleerd heb.”
“Begrijpelijk dat je je dit allemaal gaat afvragen. Zeer herkenbaar. Vooral wanneer je niet lekker in je vel zit. Heb ik je goed gehoord dat je jezelf niet meer vertrouwt?”
“Ja dat heb je goed begrepen. Ik vertrouw niet meer op wat ik denk, doe en voel.”
“Vervelend lijkt me.” Ze knikt.
“Stel: we zijn samen op de kermis en we staan voor de kraam waar je blikjes om mag gooien. Op de blikjes van de onderste rij staat: zekerheid, geconcentreerd en in controle. Op de tweede rij staat: betrouwbaarheid en bekwaam. En bovenaan staat: rust. Je krijgt van mij om te beginnen één bal. Welk blik is je vurigste wens en welke wil je met coaching raken?”
Vurige wens
“Ik wil rust. Dat is mijn vurigste wens. Toch ga ik mijn bal richten op betrouwbaar en bekwaam. Als ik dat gevoel weer terug heb, dan heb ik ook mijn rust en misschien ook die andere in de slipstream meegenomen.”
“Slimme keuze.”
“Ik ga je helpen je in je gedrag, je gedachten en je gevoel te focussen op betrouwbaar en bekwaam. Ik leer je je gedachten, gevoelens en handelen consequent te toetsen aan betrouwbaar en bekwaam voor jezelf en wanneer je neigt verantwoordelijkheid van anderen over te willen nemen.”
“Ik noem dit mijn ‘Van Macht Naar Kracht’-methode. Met deze methode maak ik gebruik van alles wat ik geleerd heb zoals RET, familieopstelling en EMDR. Mijn doel is je op je eigen zuivere wijsheid te leren vertrouwen, zodat je je honderd procent betrouwbaar en bekwaam weet, voelt en toont.”
“Van Macht Naar Kracht is ballast laten staan waar het jou ontkracht.”
“Hoe klinkt dit? Is hiermee gedekt wat je wilt bereiken?”
De juiste blikken raken
“Jazeker. Ik voel me nu al een stuk beter, omdat dit duidelijkheid geeft in wat ik moet doen. Het lijkt nu heel eenvoudig, maar ik denk dat ik af en toe best moeite zal hebben om niet weer in mijn eigen valkuil te vallen. Dus ja graag. Ik wil hiermee aan te slag.”
“Ik zie nog niet hoe ik hier echt bekwaam in word, maar als ik dit kan doorvoeren in hoe ik mijn praktijk overdraag voor ik op vakantie ga en hoe ik dit in de vakantie met mijn gezin toepas, geeft me dit nu al veel meer ademruimte en rust.”
“Wow. Ik heb er echt zin in om mijn stress op deze manier aan te pakken. Ik heb zelfs zin om nu naar de kermis te gaan en een heleboel blikjes om te gooien. Let’s get started. Ik ben er klaar voor.”
Herkenbaar en heb jij een verlangen naar rust? Plan dan een kennismakingsgesprek.
