Ik zit aan de keukentafel thee te drinken. Voor me ligt een vrouwentijdschrift. Daarin lees ik een verhaal van een vrouw die verteld over de miskraam die ze heeft gehad. Ze vertelt: “Nu nog steeds na al die jaren voel ik het verdriet om het verlies van dit kindje. Het kindje dat wij verloren hebben. Het verlies waar ik niet over kan praten. Zelfs de herinnering doet me nog steeds pijn.” Ik vind het niet raar dat ze nog steeds deze pijn voelt.
Ik begeleid een man met ditzelfde verhaal. Hij is registeraccountant en directeur van een groot accountantskantoor. Zijn onderhandelingen met klanten en zijn managers lopen niet meer soepel. Er komen steeds meer klachten over zijn botte manier van communiceren.
In een vierde sessie zitten we na een wandeling op een bankje bij het water. Daar begint hij, na even stil voor zich uit in het water gestaard te hebben, te praten.
Het verlies van mijn zoon
“Sharon het klinkt misschien raar, maar ik voel nog steeds verdriet om het verlies van mijn zoon. Mijn vrouw heeft vijfendertig jaar geleden een miskraam gehad. Ik dacht er toen vrede mee te hebben, maar ik merk dat ik de laatste tijd veel bezig ben met die tijd. Ik vraag me vaak af, waarom. Waarom heb ik hem moeten verliezen. Waarom heb ik toen zo weinig aandacht gehad voor mijn eigen pijn. Waarom hebben we geen graf voor hem.”
“Het is toch raar dat het nu na zoveel jaar nog opspeelt. Maar ja, toen werd er verder niet overgesproken. Zeker niet tegen mij als man. Ik heb me toen heel stoer gehouden voor mijn vrouw. Het was ons eerste kindje. Ze was bijna twintig weken zwanger toen we hem verloren. Ik heb toen alleen aandacht voor mijn vrouw gehad.”
“Ik zou het nu zo graag anders willen doen. Naar onze zoon toe bedoel ik. Maar ja dat kan niet meer.”
Hij kijkt me aan en ik vraag: “Wat zou je anders willen doen.”
Ik zou het nu anders doen
Hij antwoordt: “We hebben helemaal geen afscheidsritueel gehad. Alles ging zo snel toen. Dat zou ik nu anders doen. Ik zou hem een naam willen geven. Ik mis een plek waar ik hem kan herdenken. Maar ja nogmaals dat kan niet meer.”
Vragend kijk ik hem aan: “Hoezo kan dit niet meer.”
Nu kijkt hij verbaasd op: “Wat bedoel je Sharon.”
“Nou, ik denk dat het nog prima kan wat jij allemaal wilt. Misschien niet officieel. Ik heb er te weinig verstand van of het mogelijk is om hem alsnog ingeschreven te krijgen bij de burgerlijke stand of een plek op een begraafplaats. Maar als jij dit wilt kun jij alsnog je zoon een naam geven of deze nu wel of niet officieel geregistreerd wordt. En je kunt een plek kiezen waar je een steen met zijn naam en geboortedatum erop neerlegt. Wat je wens betreft zie ik geen obstakels.”
Hoe krijg ik anderen zover
“Nee. Nu je het zegt. Dit kan inderdaad. Maar hoe krijg ik mijn vrouw zover.”
“Wat doe je, wanneer je graag iets wil ondernemen en haar erbij wilt hebben.”
“Ik snap wat je wilt zeggen, maar ik weet helemaal niet hoe ze hierop gaat reageren. Eerlijk gezegd vind ik dit best spannend, want ik wil niet iets bij haar naar boven halen wat ze misschien allang verwerkt of weggestopt heeft.”
“Dat begrijp ik. Heb je weleens bedacht dat het ook kan zijn dat ze het juist fijn vindt dat je hierover begint. Wie weet wat dit jullie allebei kan brengen. Hoe kom je hierachter.”
Half zuchtend en half lachend zegt hij: “Ja ja. Door het te vragen.”
“Ja en als ik je een tip mag geven, leid het wel in met wat je bezighoudt en hoe het komt dat jij dit nodig hebt. Neem haar mee in je gedachten, zodat ze de ruimte krijgt je te begrijpen. Anders zie ik je de volgende keer teleurgesteld terug, omdat je belangrijke informatie weggelaten hebt.”
Vertel wat je bezighoudt
Hij kijkt bedenkelijk. Na een kleine pauze zeg ik: “Nu we het hebben over het weglaten van informatie, anderen meenemen in je verhaal en ze de ruimte geven om je te begrijpen. Is dit bruikbaar voor je dagelijkse communicatie op de werkvloer.”
“Ja nu je me deze spiegel voorgehouden hebt, zie ik dat ik herhaaldelijk niet vertel wat mij beweegt. Dat ik aanneem dat het niet nodig is om anderen mee te nemen in mijn verhaal en ik mede daardoor weerstand oproep. Ik ben blij dat je me laat inzien wat ik zelf veroorzaak als ik blijf doen wat ik gewend was te doen. Mijn ogen zijn geopend. Dankjewel.”
Hij geeft me met een grote glimlach een stevige handdruk. Ik glimlach ook. Van oor tot oor. Dit geeft mij een supergoed gevoel. Het is me gelukt om hem via een omweg van iets wat hem echt dwarszit, te leiden naar de invloed van zijn gedrag als directeur. Hij staat open om de vertaalslag te maken en voelt zich niet aangevallen. Ik hoef geen weerstand weg te nemen, omdat ik eerst zijn zorg serieus genomen heb.
Je hebt vaker dan je denkt de mogelijkheden in handen, alleen kun je dit niet zien wanneer je deelgenoot bent in de situatie. Daar ben ik voor. Merk je ook dat je vastloopt en begrijp je niet waar dit mee te maken heeft. Neem contact met me op.
Ik help je
Ik help je duidelijkheid te krijgen in je vaste patronen. Ik leer je met veel minder inspanning invloed te hebben op een betere communicatie. En ik laat je zien hoe onmogelijkheden veranderen in mogelijkheden.
Het verdriet wat jou nu bezighoudt is geen belemmering om je wens te realiseren.
