Een vogel die zingt, een paard die weg galoppeert of de frisse geur van de aarde na een stevige regenbui. Ik kan daar helemaal in opgaan. Dankbaarheid, onbevangenheid en geluk stromen dan als een kabbelende beek door mijn lichaam.
Op het moment dat ik mijn bed uitstap en mijn aandacht verlies door de waan van de dag, merk ik dat ik problemen laat binnenkomen als een probleem. Dan vergeet ik de rust, de wijsheid en waar ik vandaan kom.
Opgeslokt door de waan van de dag, vergeet ik mijn vrouwenlijn. Mijn trotse vrouwenlijn. Een vrouwenlijn van Indianen. Ik vergeet dan mijn voormoeders die mij alle wijsheid meegegeven hebben die ik nu bezit.
Ik praat daar niet veel over omdat dit niet gewoon is in de Nederlandse cultuur. En trouwens ook niet in de Arubaanse cultuur. Toch voelde ik als driejarige al zo’n grote verbondenheid met de Indianencultuur van mijn vrouwenlijn dat ik nooit angst voelde. Ik voelde kracht, vertrouwen en liefde.
Natuurlijk heb ik gedacht: ze moeten mij niet. Ik moet me aanpassen. Vergeet je roots. Vergeet wie je bent en doe het net als zij. Maar ik was niet ‘zij’. Dus ‘zij’ nadoen ontkrachtte mij en maakte mij diepongelukkig.
Vertrouwen in mijn voormoeders
Ik hield vertrouwen in mijn voormoeders. Ik wist dat hun wijsheden die zij hadden doorgegeven mijn boomstammen in de natuur zijn. Al die jaarringen in de bomen hebben mensen altijd een goed gevoel van vertrouwen, zekerheid en bewondering gegeven. En door mijn voormoeders mee te nemen in mijn werk, mijn handelen en mijn zijn, behield ik het lef dat ik nodig had om met vertrouwen door te gaan en wegen in te slaan die me bij mijn doel brachten.
Want weet je waar ik nou zo enthousiast over ben?
Als Indiaan met negroïdebloed in een wetenschappelijk georiënteerde doelgroep opereren is lef, zelfvertrouwen en een behoorlijke dosis humor en zelfspot hebben. En gelukkig heb ik het lef om mezelf te blijven in een cultuur die meer is van:
‘Heb je daar bewijzen van?’
‘Dat werkt bij mij niet.’
‘Nee trots ben ik niet. Ik ben meer van doe maar gewoon.’
Ik spring daar dan goedlachs, spontaan, praktisch voelend tussendoor. Zie je het al voor je?
Daar is lef, vertrouwen en humor met zelfspot voor nodig. Anders had ik het niet gered. Want ik heb me best een eenling (nee, geen roepende) in de woestijn gevoeld.
Ook in mijn werk zijn mijn voormoeders dagelijks aanwezig. Ik werk al 28 jaar met coachees buiten in de natuur. Ik weet dat de natuur mensen opent om hun gevoel toe te laten en te ontdekken waar ze van leeglopen.
Ik neem artsen mee de natuur in om hun brein te openen en weer te laten voelen waarom ze in het vak zijn gestapt en waar ze een afslag hebben genomen die hen verwijderd heeft van hun motivatie.
Authentieke manier
Ik vind dat je op een authentieke manier kan voldoen aan eisen, veranderingen en verwachtingen van dit moment. Het is waar. Artsen hebben het zwaar. Er moet aan veel eisen worden voldaan en er komt steeds meer bij zonder dat er iets anders minder wordt. Maar de keuze om je wel of niet gek te laten maken heeft iedereen. Elke dag en elk moment opnieuw. Je hoeft niet alles wat over de schutting gegooid wordt op te vangen. En daar komt mijn Indiaanse rust en wijsheid om de hoek kijken.
Zo sprak ik laatst een arts.
“Iedereen moet zijn patiëntendossier kunnen inkijken en het bijhouden is zo’n opgave voor mij. Dit gaat bij mij ten koste van mijn aandacht en tijd voor de patiënt. Maar wat ik erger vind: het haalt bij mij het plezier van het werk weg.”
‘Hoeveel van jouw patiënten lezen het dossier?
‘Weet ik niet. Ik denk weinig.’
‘Wat willen jouw patiënten lezen in hun dossier?’
‘Weet ik niet. Ik doe het omdat het me is opgedragen om dit te doen en ik heb geen idee of ik daar ook een eigen inbreng in mag hebben. Wat ik wel weet is dat ik er zo geen zin meer in heb en elke dag bij het opstaan de zwaarte van de achterstand voel.’
Ik blijf stil. Op dat moment voel ik me de wijze Indiaan die in de verte staart over het land en vertrouwt op de wijsheid dat woorden nu niet op zijn plaats zijn. Hij heeft de ruimte nodig zijn woorden gewaar te worden.
Puur omdat het goed voelt
Ik weet dat de stilte een grotere werking en een groter herstelvermogen heeft. En dat de natuur zijn gevoel opent, omdat de omgeving en ik rust uitstralen tot hij zelf tot een conclusie komt.
Een conclusie die hij gaat uitvoeren. Hij zal achter zijn eigen conclusie staan en dan meer gedreven zijn om naar zichzelf te luisteren. Puur omdat het goed voelt. Ik ben er alleen om hem te brengen naar waar zijn kracht en zelfherstellend vermogen zit. Terugbrengen naar zijn eigen wijsheid. Hoe mooi is dat?
Het mooie wordt vooral geaccentueerd wanneer hij opmerkt dat behalve dat hij naar zijn eigen wijsheid wordt teruggebracht, ook zijn zelfvertrouwen en veerkracht terugkeren.
Ik vind het magnifiek wanneer vanuit vertrouwen, geduld en stilte precies dat gebeurt wat mijn voormoeders mij hebben overgedragen. Dit geeft rust voor ons allebei.
Ik vind het fijn dat ik op natuurlijke wijze veel te geven heb en ik op datzelfde moment op natuurlijke wijze veel terugontvang. Precies zoals mijn voormoeders dit al gaven en ontvingen. En hoe ze het mij van vrouw op vrouw op vrouw hebben doorgegeven. Waardoor het iedere dag in al het werk dat ik doe altijd aanwezig is.
Vanuit een praktische invalshoek laat ik je naar je situatie en je mogelijkheden kijken. Naar je motivatie, je kwaliteiten en je kunde. Hoe weet jij met deze elementen je werk in de hand te houden zonder dat je leegloopt?
De Indiaan in mijn leert je te kijken naar wat je vandaag kan doen en wat je vandaag bereikt. Puur omdat ik je wil helpen te investeren in wat haalbaar is en de rest te laten gaan.
Wanneer je openstaat zonder leeg te lopen en zelfbewust naar de toekomst hebt leren kijken, heb je maar een kleine zet nodig om met zelfvertrouwen, een behoorlijke dosis humor en zelfspot het plezier van je vak te blijven ervaren.
‘Het leven wat jij leidt begint bij de beslissing die jij maakt, waar jij achterstaat en waar je naar leeft.’
