Het is Kerstavond. Ik lig languit op straat, mijn gezicht bonzend van pijn. Voor een seconde verdwijnt de wereld in een moment van pure duisternis. Mijn brein voelt als een schip in een woeste zee, heen en weer geslingerd in mijn schedel. De smaak van bloed vult mijn mond, een tand ontbreekt, mijn lip brandt.
Op het eerste gezicht lijkt het mee te vallen. Maar vanbinnen heerst een slagveld: mijn hoofd bonkt onophoudelijk, elke gedachte voelt als een hamerslag. Mijn wang, lippen en tong vormen een mozaïek van pijn. Desondanks verzeker ik iedereen die bezorgd vraagt: “Niets aan de hand.” Ik wuif alle aangeboden hulp weg, mijn trots is sterker dan de pijn.
De volgende ochtend is opstaan een strijd. Elke spier schreeuwt in protest. Mijn bed voelt als een eiland in een stormachtige zee, onmogelijk te verlaten. Maar opgeven is geen optie. Pijn negeren en doorgaan, dat is mijn credo. Sinds mijn jeugd, geteisterd door nierkolieken, weigerde ik pijnstillers. Ik wist dat de pijn zou wijken en ik wilde helder blijven. Diezelfde koppigheid drijft me nu.
Weerkaatsing van Eigenwijsheid
Toch is er een omslag gekomen. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren en om hulp te vragen wanneer dat nodig is. Perfectionisme is een valstrik, een obstakel voor groei. Mijn eigen val, zowel letterlijk als figuurlijk, herinnert me aan die les.
Ik kom overeind, wankelend, een grimas van pijn op mijn gezicht getekend. In de spiegel aanschouw ik mezelf, een professional die koppig haar eigen pad bewandelt. Dezelfde koppigheid zie ik terug bij mijn klanten. Zij zijn sterk, soms misschien té sterk voor hun eigen bestwil. Hun strijd is een spiegelbeeld van de mijne. We delen de val, en ook de noodzaak om op te staan en te leren. Voor mij is dat de reden om hen niet af te leren wat instinctief komt, maar juist te versterken waarin ze uitblinken, zodat ongezonde gedragspatronen naar de achtergrond verdwijnen.
Een klant belt. Zijn stem klinkt bezorgd door de telefoon. “Gaat het echt wel goed met je?” Met een zucht die mijn lip doet trillen van de pijn, antwoord ik: “Het gaat.” Een leugen. “Laten we het over jou hebben.” Zijn zorg raakt me. Misschien is het tijd om mijn eigen advies te volgen.
Mijn klanten zijn mijn leermeesters. Hun pad naar verandering, naar een gezonder leven, is ook het mijne. Ik zie hun gevecht, hun val en hun herstel. Het herinnert mij eraan dat verandering mogelijk is, maar niet zonder eerlijkheid, niet zonder hulp.
Opstaan en Onder ogen Zien
Mijn val, vlak voor Kerst, is een wake-upcall. Een herinnering dat zelfs de sterksten onder ons soms moeten buigen en hulp moeten accepteren. Want in die acceptatie, in die kwetsbaarheid, ligt de kracht van ware groei. Ik ben een levenskrachtexpert, ja, en ook een mens, die voortdurend leert en groeit.
Ik zie klanten die net als ik plat op hun gezicht gaan. Ze raken even de weg kwijt en moeten hun fundament herontdekken. Dit zijn de meest uitdagende klanten. De zoektocht naar een evenwichtiger bestaan, bevrijd van ongezonde patronen, is vaak een lange. Soms duurt het jaren, maar vaak is een harde confrontatie, zoals mijn eigen val, die de noodzakelijke verandering teweegbrengt.
De vraag blijft: hoe verander je jezelf? Hoe evalueer je jezelf, hoe geef je jezelf feedback, als je midden in je eigen proces zit? Hoe stel je vragen die je helpen objectief te kijken naar je gedrag en je referentiekader, vooral als zelfobservatie nieuw voor je is? Het is niet voor niets dat men zegt: “Van het concert des levens krijgt niemand een programma.”
Elk professional zou baat hebben bij een spiegel, voorgehouden door een onorthodoxe levenskrachtexpert. Dat is wat ik doe, en dat is waar mijn kracht ligt.
