Daar in die nacht gebeurde het. Gebiologeerd staarde ik door de winkelruit.
Ik was net een paar maanden 25 jaar toen ik op een winterse nacht langs een antiekwinkel liep. Na het stappen in een nachtclub in de buurt van het Leidseplein in Amsterdam was ik op weg naar de nachtbus. In een van de smalle straatjes zag ik het opeens hangen.
Een Indianentooi. De tooi had mijn volledige aandacht. Ik zag of hoorde niets meer. Gebiologeerd staarde ik naar Indianentooi die daar belicht door een krachtige spotlight in de etalage hing.
Wow. Ik voelde een rilling over mijn rug gaan. Zo mooi en zo prachtig. Zo prachtig van kleur. Ik zag kobaltblauwe veren omringd met kleine witte veren en in het midden aan de top enkele roodbruine veren tussen de blauwe veren.
Eromheen was alles donker.
Diep ontzag
Ik was ontroerd en voelde een vredige stilte in en om mij heen. Met diep ontzag bleef ik naar de tooi kijken. Ik had niet eens gemerkt dat mijn vrienden door waren gelopen en mij verderop hadden staan roepen. Gebiologeerd staarde ik door de winkelruit.
De kracht waarmee ik mij tot deze tooi aangetrokken voelde, was zo groot en intens dat het leek alsof ik loskwam van de aarde. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Deze oase van rust die in mij neerdaalde. Ik kwam thuis in mezelf.
Voor het eerst had ik een sterk gevoel van verbondenheid tussen Nederland en mijn moederland.
Ik ben geboren op Aruba. Mijn hele vrouwenlijn stamt af van de Arawak Indianenstam die in 2000 voor Chr. vanuit Venezuela naar Aruba was overgestoken.
Vrouwenlijn
Van kinds af aan voel ik me sterk verbonden met deze vrouwenlijn en het DNA van de Indiaan in mij. Al heel lang hadden rust, voor mij vanzelfsprekende wijsheden en het onvoorwaardelijke vertrouwen in de natuur mij mijn levenskracht gegeven.
En daar, vol bewondering en respect starend naar de tooi op die koude winterse nacht in een van de zijstaatjes rond het Leidseplein, stroomde er een warm gevoel van erkenning door mij heen.
Ik wist dat ik gevonden had waar ik naar opzoek was. Dit was het stuk van mezelf dat ik onbewust gemist had.
Alles in mijn lijf ging aan. Deze diepe verbondenheid en weten dat ik thuis was, was alles wat deze vondst belangrijk maakte.
Kobaltblauwe veren
Snel schreef ik op in welke straat ik stond en wat de naam van de winkel was. Ik wist dat ik een paar uur later terug moest komen. Deze Indianentooi met zijn prachtige kobaltblauwe veren omringd met kleine witte veren had mijn ziel geraakt. Ik zou er alles aan doen om haar te bemachtigen en een plek in mijn huis, nee in mijn leven, te geven.
Ik heb die nacht van puur enthousiasme bijna niet geslapen. Die tooi wilde ik hebben. De emotionele waarde van dit teken raakte mijn bestaan. Ik kon er geen woorden aan geven. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Voor mij was het met geen enkele eerdere ervaring uit mijn leven te vergelijken. Deze verbondenheid, dit gevoel van thuiskomen.
Het oversteeg alles wat ik kende. Thuis werd er nooit gesproken over het Indianendeel in ons. Het was een gegeven en daar werd geen nadruk opgelegd. Maar ik merkte dat een deel in mij behoefte had aan erkenning van een belangrijk deel waarvan ik nooit had geweten dat dat mijn grote gemis was.
Tenminste
Nu wel. Tenminste zo voelde het.
Dat waar ik naar opzoek was, werd vertegenwoordigd in die tooi. Ik had het gevonden. De Indiaan in mij. De Indiaan die dingen aanvoelt zonder oordeel, zonder hier groots over te doen of zich boven anderen te stellen.
Terug bij de antiekwinkel zag alles er bij daglicht heel anders uit, maar niet de tooi. De tooi was nog steeds het stralende middelpunt in de etalage. Al was het maar door haar grote en prachtige gekleurde veren.
Nog nooit was ik een antiekwinkel ingelopen, maar die eerste keer zal ik nooit vergeten. Die eerste keer werd mijn erkenning van mijn vrouwenlijn. Van mijn basis. Van de manier waarop ik in het leven stond.
Ik zag meteen dat de verkoper mijn innerlijke openbaring totaal niet voelde. Hij had mij bij binnenkomst van top tot teen opgenomen en klaarblijkelijk een conclusie getrokken dat ik de tooi alleen kwam bekijken en niet kon kopen.
Dit was vooral merkbaar toen ik naar de prijs vroeg. Hij draaide zich van mij af en noemde half over zijn schouder heen een prijs waar ik inderdaad behoorlijk bij moest slikken. Mijn adem stokte even.
Hoeveel ben ik waard
Wow, dat was niet niks. Is een Indianentooi zoveel waard?
Even uit het veld geslagen hoorde ik toch ook een andere vraag in mijn hoofd oprijzen. Hoeveel is het vinden van jezelf je waard Sharon? Sterker nog. Hoeveel is het vinden van het symbool voor het vinden van jezelf je waard?
Ik had mezelf nog nooit op waarde geschat. En ineens stond ik daar in die antiekwinkel voor dat moment. Allerlei beelden en zinnen die te maken hadden met minderwaardigheid suisden door mijn hoofd.
Kom kom niet zo gek doen. Wil jij dit bedrag voor jezelf uitgeven, omdat je fantaseert dat dit je anker en je thuishaven in het leven is? Hoe verzin je het? Mensen gaan je uitlachen en voor gek verklaren. En hoe weet je dat dit de juiste prijs is?
De magische kracht van de tooi was sterker. Ik merkte dat alle twijfel en onzekerheid over de aanschaf als sneeuw voor de zon verdween. Deze magische kracht liet mij de ik in mij voelen.
Wie ik ben en waar ik voor sta. Voor mijn Indiaan zijn, mijn vrouwenlijn en de rust en de wijsheden in mij. Ik kon wel dansen van plezier. En tegelijkertijd was het het mystieke wat mij trok.
Intuïtief gekocht
De Indianentooi, een lichaamstooi, komt uit het Amazonegebied, van een stam waar de vrouw aan het hoofd staat. Welke connectie heb ik met het vrouwelijk leiderschap van een Indianenstam in het Amazonegebied?
Intuïtief heb ik haar gekocht. Ze hoort bij mij en vertegenwoordigt de kracht in mij. Kracht die ik nodig heb om geloof en vertrouwen te houden in de weg die ik te gaan heb.
De keuze die ik die dag in die antiekwinkel gemaakt heb, heeft mij duidelijkheid en rust gegeven. Ik wist vanaf toen waar ik voor wilde gaan zonder dat wie ik ben en waar ik voor sta geheel duidelijk waren. Die nacht gebeurde het.
Het geeft me houvast te weten waar ik voor ga en te vertrouwen op de koers die ik vanaf die dag in Amsterdam besloten heb te varen. En dat voelt retegoed. Ik heb daar geen ander woord voor.
Elke dag mezelf en anderen een retegoed gevoel laten ervaren is hard werken. Hard werken omdat we met regelmaat door een barrière van weerstand heen moeten in onszelf of bewust en onbewust cadeau gedaan door anderen.
Veerkracht op de bumpy road
Ik ben van mening dat wanneer je aanvaardt dat weerstand ook energie oplevert, je door veel weerstand heen breekt, omdat het je creativiteit aanspreekt, je stimuleert en je eigenwaarde doet groeien. Een Indianentooi is letterlijk ‘veerkracht’. Of je nou een tooi in je woonkamer hebt hangen of niet: veerkracht heb je.
Jouw veerkracht zit in wie je bent. Wanneer je weet welke koers je wilt varen, dan wil je je ontwikkelen in vaardigheden die je bij jezelf brengen. Je eigen meetlat van waarden zorgt dat je koers houdt in en op de ‘bumpy road’ die het leven voor je bedacht heeft.
